İsmail Hakkı Baltacıoğlu
İsmail Hakkı Baltacıoğlu, Türk eğitimcisi ve yazarı (İstanbul 1886-Ankara 1978), Baltacıoğlu İbrahim Ethem Bey'in oğlu olan İsmail Hakkı Baltacıoğlu, Darülfünun'un Doğal Bilimler bölümünü bitirip (1908), öğrencilik yıllarında başladığı (1904) Divan-ı Hümayun kâtipliğini, Tophane kâtibi olarak sürdürdü (1908); bir yandan da Darülmuallimin'de hüsn-i hat öğretmenliğine başladı. Pedagoji ve elişleri öğrenimi için Fransa'ya gönderilip (1910), dönüşünde eğitimin çağdaş bir anlayışla düzenlenmesi çalışmalarına katıldı. Darülfünun'da pedagoji müderrisliği (1923), Edebiyat Fakültesi dekanlığı (1917), Darülfünun eminliği (rektörlüğü, 1920) yaptı. Üniversite reformunda kadro dışı bırakılınca (1933), Yeni Adam dergisini çıkardı (1934). Daha sonra Ankara Dil ve Tarih-Coğrafya Fıakültesi'nde profesörlüğe getirilip (1939), Afyon( 1942) ve Kırşehir (1946) milletvekilliklerinde (1942-1950), TDK terim kolu başkanlığında bulundu.
Eğitim ve öğretim, pedagoji, toplumbilim, felsefe, estetik alanlarında yapıt veren Baltacıoğlu, 1934'|te, çıkardığı Yeni Adam dergisinde, yeni edebiyata ve değişik düşünce akımlarına açık bir tutumu benimsemiş, yazılarında, geleneklerden kopmadan batılılaşmak düşüncesini ve yerli sanatı savunmuştur. Oyunları, tiyatro sanatı açısından güçlü olmasalar da, yerli tiplerin canlandırılması, toplum sorunlarının işlenmesi gibi yönleriyle dikkati çeker.
Öykü ve romanları: Yalnızlar(1942), Batak (1942).
Oyunları: İnanmak( 1939), Ölüler(1939), Sait Çelebi (1939), Hayvanlar (1939), Akıl Taciri (1940), Kafa Tamircisi (1940), Andaval Palas(1940), Kütük 1946), Dolap Beygiri (1949), Karagöz Ankara'da (1949), Küçük Şehit 096]).
İnceleme-Araştırma: Demokrasi ve Sanat (1931), Sanat (1934), Tiyatro (1941), Karagöz Tekniği ve Estetiği (1942), Türklerde Yazı Sanatı (1958), Ziya Gökalp (1966).