Karanfil
Karanfiller renk renk, alımlı ve baharatı andıran hoş kokulu çiçekleriyle en sevilen süs bitkilerindendir. Daha çok saksılarda, bahçelerde ve çiçekçilerin vitrinlerinde görmeye alıştığımız bu bitkilerin doğada 300’ü aşkın türü vardır. Çoğu, Akdeniz Bölgesi’nde kendiliğinden yetişen bu türler genellikle çokyıllıktır ve otsu yapıdadır.
Çok eskiçağlarda kendi doğal ortamından alınarak bahçelerde yetiştirilmeye başlanan karanfiller giderek çok sevilen bir süs bitkisi haline gelmiş, hatta öylesine halkın yaşamına karışmıştır ki, çinilere ve yazmalara bezeme motifi olmuştur. Günümüzde, karanfillerin melezleme yoluyla üretilmiş yüzlerce çeşidi vardır. Bu çeşitlerin çoğu en iyi bilinen türlerden biri olan bahçe ya da bostan karanfilinden (Dianthus caryophyllus) türetilmiştir. Bütün karanfil türleri gibi sert, dik ve boğumlu gövdesi olan bahçe karanfili 30-50 cm arasında boylanır. Mavimsi yeşil renkli ve buğulu bir görünümü olan ince yaprakları gene aynı renkli gövdeye boğumlardan birleşir. Bahçe karanfili kendi doğal ortamında katmersiz beyaz çiçekler açmasına karşın, insan eliyle üretilmiş çeşitleri pembe, mor, kırmızı, sarı ya da alacalı renklerde, katmerli ve iri çiçekler taşır. Hatta bazıları çizgili fırfırlı ya da püsküllü çiçekleriyle oldukça ilginç bir görünüm sergiler. Bahçecilikte değerli karanfil türlerinden biri de Çin karanfilidir (Dianthus chinensis).
Adı karanfille ilgili hiçbir çağrışım yapmasa da, bahçelerin sevilen süs bitkilerinden olan hüsnüyusuf (Dianthus barbatus) da aslında bir karanfil türüdür. Ama, onlardan gövdelerin ucunda tek tek değil, şemsiyemsi kümeler halinde açan küçük, yalınkat çiçekleriyle ayırt edilir. Çiçekler çoğu kez iki bazen de tek renklidir.
Karanfiller tohumdan üretilebilir, ama en çok bitkiden kesilen bir parçanın köklendirilmesine dayanan çelikleme yöntemiyle çoğaltılır. En iyi, fazla su biriktirmeyen, gevşek topraklarda yetişen bu bitkiler hem aşırı sıcağa, hem de dona karşı duyarlıdır.
