Mondros Mütarekesi
(30 Ekim 1918). Osmanlı Devleti’nin I. Dünya Savaşı’ndaki yenilgisini belgeleyen Mondros Mütarekesi aslında bir silah bırakışması, bir ateşkes sözleşmesi olarak hazırlanmakla birlikte içerdiği hükümler bakımından tam bir teslim antlaşmasıdır.
Osmanlı Devleti ile bağlaşıkları Almanya, Avusturya-Macaristan ve Bulgaristan Eylül 1918’de artık savaşı sürdüremeyeceklerini anlamışlardı. Önce Bulgaristan 29 Eylül’de ateşkes antlaşması imzalayarak savaştan çekildi. Bunu Almanya, Avusturya-Macaristan ve Osmanlı Devleti’nin ateşkes için ABD Başkanı Woodrow Wilson’a başvuruları izledi. Yenilgiyi kabul eden bu devletler Wilson’ın 8 Ocak 1918’de açıkladığı 14 maddelik barış programı çerçevesinde bir antlaşma yapmak istiyorlardı. Ama İngiltere ve Fransa buna karşı çıkınca ABD’de de onlara uyarak daha sert bir tutum takındı. ABD, Almanya ve Avusturya-Macaristan ile kendi bağlaşıklarının istekleri doğrultusunda ateşkes koşullarını görüşmeye başlarken Osmanlı Devleti’nin başvurusuna yanıt bile vermedi.
Bu arada 1913’ten beri başta bulunan İttihat ve Terakki hükümeti 8 Ekim’de istifa etmişti. Yeni hükümeti kuran Ahmed İzzet Paşa da ABD’den bir yanıt alamayınca ateşkes için İngiltere’ye başvurdu. Bu isteği hemen kabul eden İngiltere, görüşmelerin Ege Denizi’ndeki Limni Adası’nın Mondros limanında demirli bir savaş gemisinde yapılmasını istedi. İngiltere’yi Amiral Arthur G. Calthorpe’un, Osmanlı Devleti’ni de Bahriye Nazırı Rauf (Orbay) Bey’in başkanlığındaki kurulların temsil ettiği görüşmeler 27 Ekim’de Mondros’ta başladı. Amiral Calthorpe görüşmeye ateşkes koşullarını içeren bir taslakla gelmişti. Osmanlı kurulurun son derece ağır hükümlerle dolu bu belgeye itiraz edecek gücü yoktu. Bazı hükümleri hafifletme yolundaki çabaları da başarılı olamadı ve 30 Ekim’de 25 maddelik mütareke metnini imzalamak zorunda kaldı.
Mütareke hükümlerine göre İstanbul ve Çanakkale boğazları silahsızlandırılarak serbest geçişe açılıyor, denetimi de İtilaf Devletlerine bırakılıyordu. Sınırların korunması ve iç güvenlik için gerekli sayının dışındaki askerler terhis ediliyor, yani ordu dağıtılıyordu. Donanma da İtilaf Devletlerinin gözetimi altında limanlara çekiliyordu. Bütün ulaştırma ve haberleşme hizmetleri İtilaf Devletlerinin denetimi altına giriyordu. En önemli madde ise İtilaf Devletlerinin, güvenliklerini tehlikeye düşürdüğünü ileri sürerek istedikleri yeri işgal edebileceklerini öngören yedinci maddeydi. Nitekim kısa bir süre sonra bu madde hükmüne dayanılarak dört bir yanda işgaller başlayacak, İtilaf Devletleri 1920’de Osmanlı Devletine Sevr Antlaşması’nı imzalatarak bu işgalleri resmen kabul ettireceklerdi. Buna karşı çıkanlar ise Anadolu’da Kurtuluş Savaşı’nın bayrağını açacaklardı.