Cavaharlal Nehru
(1889-1964). Bağımsız Hindistan’ın ilk başbakanı olan Cavaharlal Nehru, Allahabat’ta doğdu. Varlıklı bir Brahman ailesinden gelen babası avukattı. Nehru 15 yaşına kadar evde İngiliz öğretmenlerce eğitildi. Daha sonra İngiltere’de Harrow Okulu’na gönderildi. Cambridge Üniversitesi’nde doğa bilimleri, Londra Üniversitesinde de hukuk öğrenimi gördü. İngiltere’de Londra barosuna kabul edilen Nehru, sosyalist çevrelerin görüşlerinden etkilendi. 1912’de Hindistan’a döndü. Amritsar’da sömürge yönetimine karşı pasif direnişte bulunan halka İngiliz polisinin ateş açması sonucu 400 kişinin ölümü, yaşamında bir dönüm noktası oldu. Avukatlığı bırakarak Hindistan’ın bağımsızlığı için mücadele eden Gandhi’nin ateşli bir destekleyicisi oldu. Hindistan içinde yaptığı gezilerde halkın yaşamına yakından tanıklık etti. Yoksulluğa karşı çözüm yolları aradı.
Hindistan Ulusal Kongresi adlı siyasal partinin başkanı olarak Hindistan halkının amacının tam bağımsızlık olduğunu savundu. Siyasal etkinliklerinden dolayı İngilizler’ce birçok kez tutuklanan Nehru, 1942’de İngilizler’e karşı düzenlenen “Hindistan'ı Terk Edin ” eylemlerinde Kongre Partisi'nin önde gelen üyeleriyle birlikte tutuklandı ve II. Dünya Savaşı’nın sonuna kadar tutuklu kaldı. 15 Ağustos 1947'de Hindistan ve Pakistan bağımsız iki devlet olarak kurulduktan sonra Hindistan’ın ilk başbakanı oldu. Bu dönemde Nehru’nun karşısındaki en büyük sorun Hindistan'da birliğin sağlanmasıydı. Bağlantısız bir dış siyaseti savunan Nehru, Mısır Devlet Başkanı Nâsır ve Yugoslavya Devlet Başkanı Tito ile birlikte 1955’te Bandung'da 29 ülkenin katılımıyla bir bağlantısızlar konferansı düzenlenmesine öncülük etti. Ülkesinin sorunlarını cesaret ve beceriyle çözümlemeye, gelecekte Hindistan’ın yoksulluğu yenmesi için gerekli temelleri atmaya çalıştı. 1966-77 ve 1980-84 arasında başbakan olan İndira Gandhi, Nehru’nun kızıdır.
